با جغرافیا و تاریخ دومینیکا آشنا شوید

دومینیکا، کشور جزیره ای آنتیل کوچک در شرق دریای کارائیب بین جزایر فرانسوی گوادلوپ و ماری گالانت در شمال و مارتینیک در جنوب قرار دارد. این کشور از زمان استقلال در سال 1978 به عضویت کشورهای مشترک المنافع درآمده است. با گروه سرمایه گذاری ایساتیس همراه باشید.

طول این جزیره 29 مایل (47 کیلومتر) و حداکثر عرض آن 16 مایل (26 کیلومتر) است. پایتخت و بندر اصلی روزو است. زیبایی طبیعی بزرگ دومینیکا، به ویژه توپوگرافی کوهستانی دیدنی آن ، نسل‌های عاشق طبیعت را تحت تأثیر قرار داده است.

زمین

امداد، زهکشی و خاک

این جزیره از شکل گیری آتشفشانی است. دومینیکا دارای تعدادی آتشفشان فعال است، اگرچه فوران آن نادر است. از دیگر نشانه های فعالیت زمین گرمایی می توان به فومارول ها (دریچه های آتشفشانی) و چشمه های آب گرم اشاره کرد. در جنوب،دریاچه جوشان 2300 فوت (700 متر) بالاتر از سطح دریا قرار دارد. آب‌های آن اغلب 3 فوت (1 متر) بالاتر از حد طبیعی تحت فشار گازهای فراری قرار می‌گیرند. این جزیره دارای خاک های آبرفتی و آتشفشانی غنی است. رودخانه های متعددی وجود دارد که همه آنها غیرقابل کشتیرانی هستند. رشته‌ای از کوه‌های مرتفع پوشیده از جنگل از شمال به جنوب می‌گذرد که در مرکز توسط دشتی که توسط رودخانه لایو تخلیه می‌شود، شکسته می‌شود که به سمت غرب می‌ریزد. بلندترین نقاط کوه دیابلوتینز (4747 فوت [1447 متر]) وکوه ترویس پیتونز (4670 فوت [1424 متر]).

اقلیم دومینیکا

دومینیکا آب و هوای مطبوعی دارد، به ویژه در ماه های سردتر از دسامبر تا مارس. دمای تابستان به طور متوسط ​​به 90 درجه فارنهایت (32 درجه سانتیگراد) می رسد. دمای زمستان خیلی پایین تر نیست، میانگین بالاترین آن بین 84 تا 86 درجه فارنهایت (29 تا 30 درجه سانتیگراد) است. فصل خشک از فوریه تا مه است، و فصل بارانی از ژوئن تا اکتبر، محتمل ترین دوره برای طوفان (طوفان های استوایی ) است. بارندگی متفاوت است، به ویژه در مناطق داخلی کوهستانی شدید است. میانگین بارندگی سالانه ساحلی از حدود 60 اینچ (1500 میلی‌متر) تا 145 اینچ (3700 میلی‌متر) متغیر است، اما متوسط ​​بارندگی در کوه‌ها به 250 اینچ (6350 میلی‌متر) می‌رسد.

زندگی گیاهی و جانوری

دومینیکا جنگلی ترین جزیره آنتیل کوچک است. این جنگل زیستگاه پرندگان و حیوانات زیادی است. دو طوطی – طوطی امپراتوری یا سیسرو ( Amazona imperialis ) و طوطی گردن قرمز کوچکتر ( Amazona arausiaca ) – فقط در دومینیکا یافت می شوند. پرندگان مگس خوار زیادی وجود دارند که سر آبی ( Cyanophaia bicolor ) فقط بومی دومینیکا و جزیره همسایه مارتینیک است. قورباغه بزرگ معروف به کراپود یا مرغ کوهی ( Leptodactylus fallax )، یکی از چهار گونه دوزیست در این جزیره، از دیرباز بخشی نمادین از جانوران دومینیکا (و یک غذای ملی) بود، اما به دلیل یک بیماری قارچی به شدت در معرض خطر انقراض قرار گرفته است..

مردم دومینیکا

جمعیت عمدتاً آفریقایی تبار هستند، با برخی اروپایی ها، مردمی از شبه قاره هند وکارائیب ها دومینیکا تنها جزیره با گروه نسبتاً بزرگ و متمایز سرخپوستان کارائیب است که از نوادگان مردمی هستند که قبل از استعمار اروپا در این جزیره سکونت داشتند. اکثر کارائیب‌های باقی‌مانده، که تعداد کمی از آن‌ها صرفاً از تبار کارائیب هستند، در حدود 3700 هکتار (1500 هکتار) منطقه کارائیب در شرق جزیره زندگی می‌کنند و از فقیرترین ساکنان دومینیکا هستند.اشتراک Britannica Premium را دریافت کنید و به محتوای انحصاری دسترسی پیدا کنید.

انگلیسی زبان رسمی است، اما یک patois فرانسوی معمولا صحبت می شود، و زبان اصلی کارائیب در تعدادی از نام مکان ها مشهود است. اکثریت مردم کاتولیک رومی هستند، اما متدیست ها، پنطیکاستی ها و ادونتیست های روز هفتم نیز وجود دارند. دومینیکا در طول دهه 1970 مهاجرت به خارج را تجربه کرد، روندی که با مهاجرت گسترده پس از طوفان دیوید در سال 1979 به اوج خود رسید. این موج در دهه 1980 ادامه یافت اما در دهه 1990 تعدیل شد. در سال 1992، دولت طرحی بحث برانگیز را برای ارائه “شهروندی اقتصادی” به سرمایه گذاران کشورهای دیگر برای دریافت شهروندی دومینیکا آغاز کرد.

اقتصاد دومینیکا

دومینیکا یکی از فقیرترین کشورهای حوزه کارائیب است. اقتصاد دومینیکا وابسته به کشاورزی است که به طور متناوب توسط طوفان ها ویران می شود. تلاش‌ها برای تنوع بخشی، با رشد صنعت گردشگری و بخش مالی کوچک در خارج از کشور ، تا حدی موفقیت آمیز بوده است.

کشاورزی، جنگلداری و ماهیگیری

کشاورزی از نظر اشتغال و سهم در تولید ناخالص ملی مهمترین بخش اقتصاد است . محصولات اصلی موز، مرکبات و نارگیل هستند. موز تقریباً نیمی از درآمد صادرات دومینیکا را در دهه 1980 تشکیل می داد، اما در اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم، محصولات موز بارها توسط طوفان ها ویران شدند. تولید همچنین در دهه 1990 تا حدی در نتیجه یک حکم سازمان تجارت جهانی که اتحادیه اروپا را نقض کرده بود کاهش یافت.قوانین تجارت آزاد با ارائه دسترسی ترجیحی به دومینیکا و سایر مستعمرات اروپایی سابق – به ویژه سایر جزایر تولید کننده موز در دریای کارائیب شرقی – به بازار اروپا. کاکائو، قهوه و سبزیجات نیز تولید می شود. دومینیکا در زمینه میوه و سبزیجات خودکفا است و مواد غذایی را به گوادلوپ صادر می کند. جنگل ها پتانسیل خرید الوار قابل بازار را دارند. صنعت ماهیگیری توسط طوفان دیوید در سال 1979 ویران شد، زمانی که تقریباً تمام قایق های ماهیگیری جزیره نابود شدند، اما با شروع دهه 1990، یک بندر و بازار ماهیگیری جدید در روزو ساخته شد (و متعاقباً تعمیر و بازسازی شد) با حمایت مالی ژاپن. .

منابع

پوکه، یک سنگ آتشفشانی که عمدتاً برای اهداف ساختمانی استفاده می شود، مهم ترین کانی تجاری است. همچنین ذخایر خاک رس و سنگ آهک نیز وجود دارد. ذخایر مس گسترده در شمال شرق برای بهره برداری احتمالی مورد بررسی قرار گرفته است.

تولید، تجارت و خدمات

عمده محصولات و صادرات از بخش کشاورزی حاصل می شود. آنها شامل کوپرا، روغن نارگیل ، صابون، روغن خلیج و آب میوه هستند. صابون به دست آمده از روغن نارگیل، صادرات مهمی است. یک بخش کوچک مونتاژ پوشاک وجود دارد. محصولات چوبی، از جمله مبلمان، از الوار محلی تولید می شود. پورتسموث مرکز اصلی قایق سازی است. واردات شامل مواد غذایی، سوخت های معدنی و کالاهای تولیدی است.

گردشگری در اواخر قرن بیستم با وجود زیرساخت های حمل و نقل ضعیف جزیره و کمبود نسبی امکانات هتل و سواحل خوب، به طور چشمگیری توسعه یافت. تقریباً 80000 گردشگر اقامتی سالانه از این جزیره بازدید می کنند، در حالی که بنادر خلیج پرنس روپرت و روزو سالانه به بیش از 300000 مسافر کشتی کروز در بازدیدهای روزانه خدمات ارائه می دهند. این جزیره به دنبال توسعه ذخایر گیاهان و جانوران منحصربه‌فرد خود برای جذب گردشگران بوده و خود را به عنوان «جزیره طبیعی» کارائیب معرفی می‌کند.

حمل و نقل دومینیکا

بارندگی زیاد و زمین های ناهموار مانع ساخت جاده در دومینیکا شده است. اولین جاده در سراسر جزیره تا سال 1956 تکمیل نشد و تا سال 1984 بود که یک پروژه بزرگ بازسازی جاده برای بهبود دسترسی بسیار راه اندازی شد. فرودگاه اصلی ملویل هال است که در ماریگوت در ساحل شمال شرقی واقع شده است. فرودگاه دوم در Canefield، نزدیک Roseau است. کشتی های بزرگتر از بندر آب های عمیق در خلیج وودبریج نزدیک روزو استفاده می کنند، اما پورتسموث همچنان بندر اصلی حمل و نقل موز است.

دولت و جامعه

چارچوب قانون اساسی

قانون اساسی تصویب شده در استقلال، رئیس جمهور را به عنوان رئیس دولت و نخست وزیر را به عنوان رئیس دولت پیش بینی می کند. قوه مقننه دولت که پارلمان نامیده می شود از رئیس جمهور (به صورت رسمی) و مجلس مجلس تک مجلسی تشکیل شده است. از مجموع 32 عضو مجلس، 21 نفر از ناحیه های تشکیل دهنده انتخاب می شوند. 9 که سناتور نامیده می شوند، منصوبان ریاست جمهوری هستند. و 1، رئیس مجلس یا از بین اعضای غیر عضو کابینه یا خارج از مجلس انتخاب می شود. دادستان کلعضوی از خانه نیز محسوب می شود. رئیس جمهور توسط قوه مقننه انتخاب می شود و نخست وزیر از میان اعضای منتخب مجلس توسط رئیس جمهور منصوب می شود. نخست‌وزیر کابینه‌ای را که رئیس‌جمهور از میان اعضای مجلس انتخاب می‌کند، رهبری می‌کند، اگرچه بیش از سه عضو کابینه نمی‌توانند سناتور باشند. مدت تصدی پنج سال است و حق رای جهانی برای بزرگسالان وجود دارد.

دومینیکا یکی از اعضای کشورهای مشترک المنافع ، سازمان ملل متحد ، سازمان کشورهای آمریکایی ، جامعه کارائیب و سازمان کشورهای کارائیب شرقی (OECS) است. دومینیکا از دلار کارائیب شرقی (EC$)، واحد پول رایج OECS استفاده می کند.

سلامت و رفاه

چندین بیمارستان بزرگ وجود دارد. نیازهای پزشکی محلی توسط مراکز بهداشتی در سراسر جزیره رسیدگی می شود. بیماری های روده ای، دیابت، کم خونی، سل و بیماری های مقاربتی مشکلات عمده سلامت دومینیکا را تشکیل می دهند .

تحصیلات

آموزش ابتدایی در مدارس دولتی اجباری و رایگان است. بسیاری از مدارس متوسطه، یک کالج تربیت معلم ، یک دانشکده پزشکی، یک دانشکده پرستاری، و یک شعبه از دانشگاه هند غربی وجود دارد. باسوادی نزدیک به 90 درصد تخمین زده می شود.

زندگی فرهنگی

فرهنگ مادی کارائیب در تولید و استفاده از کانوهای دوگوت و سبدهای بافته شده پیچیده همچنان مشهود است. جامعه کارائیب در دهه 1990 با افتتاح یک مرکز فرهنگی در روزو و افزایش علاقه گردشگران به هنر و سنت های کارائیب، تحت یک رنسانس فرهنگی قرار گرفت. سازمان‌های فرهنگی دولتی احیای سنت‌های دوران برده‌داری را تشویق کرده‌اند که تقریباً از بین رفته بودند، از جمله رقص‌های آفریقایی-فرانسوی، نمایش، موسیقی و لباس‌ها. فرانسه به دلیل میراث زبانی و مجاورت مارتینیک و گوادلوپ، نفوذ فرهنگی مهمی در دومینیکا باقی مانده است و کریول تحت تأثیر فرانسوی دومینیکا در دهه های 1980 و 90 با انتشار فرهنگ لغت و متون دیگر احیا شد. دیگر میراث غالب مذهب کاتولیک رومی – غیرمعمول در مستعمره سابق بریتانیا – و غذاهای تحت تأثیر فرانسه دومینیکا است که ماهی و سبزیجات محلی را در خود جای داده است.

موزه دومینیکا، در روزو، نمایشگاه هایی در مورد تاریخ طبیعی، اقتصاد، فرهنگ و تاریخ جزیره به نمایش می گذارد. دومینیکا دو رمان‌نویس مشهور را در قرن بیستم تولید کرد که هر دو کریول بودند. ژان ریس (1890-1979) برای دریای وسیع سارگاسو (1966) مشهور بود، رمانی غم‌انگیز که در جزیره‌ای که به وضوح دومینیکا است، اتفاق می‌افتد. فیلیس شاند آلفری (1908-1986) معاصر او برای خانه ارکیده شناخته شد. (1953)، که از انحطاط جسمی و روحی یک خانواده کاشت سفید در دومینیکا می گوید. علاوه بر نوشتن داستان، آلفری یک سیاستمدار بود، یکی از بنیانگذاران حزب کارگر دومینیکا و به عنوان وزیر در فدراسیون هند غربی، و شاعر بود و زیبایی طبیعی جزیره خود را در اشعاری مانند “بازگشت کودک” تجلیل می کرد.

تاریخ دومینیکا

قبل از استعمار، این جزیره دژ مستحکم مردم کارائیب بود که از آمریکای جنوبی به آنجا مهاجرت کرده بودند و آراواک های اولیه را بیرون کردند . کریستف کلمب آن را در 3 نوامبر 1493، یک یکشنبه (به لاتین: dies dominica ، “روز خداوند”) رویت کرد.

دوره استعمار انگلیس

اولین استعمارگران (1632) فرانسوی بودند، اما، بامعاهده Aix-la-Chapelle (1748)، بریتانیا و فرانسه موافقت کردند که جزیره را به عنوان یک منطقه بی طرف در نظر بگیرند و آن را به کارائیب واگذار کنند. از آن زمان تا سال 1805، دومینیکا بین فرانسه و بریتانیا رفت و آمد داشت. تا سال 1759، زمانی که بریتانیا جزیره را تصرف کرد، کشاورزان فرانسوی در دومینیکا مستقر شدند. به صورت رسمی بوددر سال 1763 به بریتانیا واگذار شد. در سال 1778، نیروهای فرانسوی از مارتینیک دومینیکا را تصرف کردند. بریتانیایی‌ها جزیره را در سال 1783 بازپس گرفتند. فرانسوی‌ها که در آن زمان از گوادلوپ می‌آمدند ، نتوانستند دوباره جزیره را در سال 1795 بازپس بگیرند. فرانسوی‌ها در سال 1805 آخرین حمله را به جزیره انجام دادند، و اگرچه پایتخت، روزو را سوزاندند، اما آنها را به آتش کشیدند. مجبور به عقب نشینی شد.

در ابتدا به عنوان بخشی از اداره می شود جزایر لیوارد در سال 1771 دومینیکا مستعمره جداگانه ای شد . در سال 1883 از نظر اداری به لیواردز ملحق شد و تا سال 1940 به این ترتیب باقی ماند، زمانی که به عنوان مستعمره جداگانه به جزایر ویندوارد منتقل شد. در سال 1958 دومینیکا به آن پیوستفدراسیون هند غربی پس از انحلال آن سازمان در سال 1962، بحث برای اشکال جایگزین فدراسیون مطرح شد. این مسائل با تصویب این قانون توسط دولت بریتانیا حل و فصل شدقانون هند غربی در سال 1967، که به دومینیکا وضعیت ارتباط با بریتانیا را اعطا کرد. بر اساس قانون اساسی 1967، جزیره در امور داخلی کاملاً خودمختار شد.

استقلال دومینیکا

در 3 نوامبر 1978، دومینیکا به استقلال کامل دست یافتپاتریک رولاند جان به عنوان اولین نخست وزیر . دولت جان در تعدادی از معاملات مشکوک دخیل بود، از جمله طرح اجاره زمین به شرکتی که ادعا می‌شد قصد دارد نفت به طور غیرقانونی به آفریقای جنوبی عرضه کند ، آفریقای جنوبی که در آن زمان به دلیل سیاست آپارتاید دولتش تحت تحریم تجاری بین‌المللی قرار داشت. بحران کابینه رخ داد و در می 1979 الیور سرافین به عنوان نخست وزیر جدید ظاهر شد.

طوفاندیوید در آگوست 1979 به شدت به جزیره آسیب زد. طوفان نه تنها تا حد زیادی محصول موز ، پایه اصلی اقتصادی جزیره را از بین برد، بلکه بیشتر خاک سطحی جزیره را نیز با خود برد و عملاً پایه کشاورزی کشور را از بین برد. سال بعد، طوفان آلن اقتصاد را بیشتر به عقب انداخت.

برنده انتخابات 1980،یوگنیا چارلز، اولین نخست وزیر زن کارائیب شد. او در ابتدا حزب خود را تشکیل داده بودحزب آزادی دومینیکا (DFP)، برای مخالفت با قوانین محدود کننده آزادی مطبوعات. او در رویکرد خود محافظه‌کارتر از هر یک از سلف‌هایش بود، دومینیکا را به سمت روابط نزدیک‌تر با باربادوس سوق داد. دولت او در سال 1981 با چندین کودتا مواجه شد، اما این کودتاها شاید کمتر از مصیبت‌هایی بود که کشور در تلاش برای نجات از این دو طوفان با آن مواجه بود. با این حال، تحت دولت چارلز، دومینیکا با کاهش قابل توجه بیکاری و تورم، پیشرفت های قابل توجهی به سمت بهبودی داشت. حزب او در سال 1985 به قدرت بازگشت و در انتخابات 1986 استوارتر شد.

در انتخابات سال 1990، DFP با اندک اکثریت بر حزب متحد کارگران دومینیکا (UWP) و حزب کارگر دومینیکا، یک ائتلاف جناح چپ که در سال 1985 توسط حزب کارگر دومینیکا (DLP) و دو حزب چپ کوچکتر تشکیل شد ، اکثریت را به دست آورد. احزاب مرکزی (بزودی پس از ادغام، حزب جدید استفاده از نام حزب کارگر دومینیکا را از سر گرفت.) DFP تا سال 1995، زمانی که چارلز از زندگی عمومی بازنشسته شد، قدرت را حفظ کرد. در انتخابات آن سال، UWP یک پیروزی محدود به دست آورد و رهبر آن، ادیسون جیمز، دولت جدیدی را تشکیل داد.

در سپتامبر 1995 طوفان لوئیس تقریباً تمام مزارع موز جزیره را نابود کرد. بحران در صنعت موز در پنج سال بعد به محبوبیت دولت جیمز لطمه زد و در ژانویه 2000 DLP 10 کرسی از 21 کرسی مجلس را به دست آورد و یک دولت ائتلافی با DFP تشکیل داد که دو کرسی به دست آورد. نخست وزیر جدید بودروزولت («رزی») داگلاس، که پس از هشت ماه ریاست جمهوری بر اثر حمله قلبی درگذشت و جانشین او شد.پیر چارلز، معاون رهبر DLP و وزیر سابق کابینه. DLP اکثریت خود را در انتخابات میان‌دوره‌ای دسامبر 2000 حفظ کرد که در آن کرسی سابق داگلاس در پارلمان توسط برادرزاده‌اش، ایان داگلاس، به دست آمد.

نخست وزیر چارلز در ژانویه 2004 درگذشت وروزولت اسکریت جانشین او شد. اسکریت، در سن 31 سالگی، در آن زمان جوانترین رئیس دولت جهان بود. تحت رهبری او دومینیکا اتحادهای بین المللی خود را افزایش داد و در سال 2008 به آلترناتیو بولیواری برای قاره آمریکا (از سال 2009، اتحاد بولیواری برای مردم آمریکای ما ) که توسط رئیس جمهور ونزوئلا طراحی شد، پیوست. هوگو چاوز ، و در سال 2011 یک اتحادیه اقتصادی با پنج عضو دیگر از سازمان کشورهای شرق کارائیب.

در اواخر آگوست 2015، دومینیکا از طوفان استوایی اریکا آسیب جدی دید. وزش باد شدید و باران شدید باعث جاری شدن سیل و رانش زمین، تخریب ساختمان ها و کشته شدن بیش از ده نفر شد. چندین جامعه ویران شدند و نخست وزیر اسکریت گفت که طوفان روند توسعه دومینیکا را 20 سال عقب انداخته است. در 18 سپتامبر 2017، طوفان ماریا به قوی ترین طوفان تاریخ تبدیل شد که به دومینیکا رسید. طوفان دسته 5 آنچه را اسکریت به عنوان “ویرانی گسترده” در سراسر جزیره توصیف کرد.