کارائیب به‌عنوان یک مکان واحد، به‌ویژه توسط صنعت سفرهای دریایی فروخته می‌شود، و این آسیب بزرگی به منطقه و همه فرهنگ‌های زیبای آن است. دومینیکا اولین جایی بود که در دریای کارائیب سفر کردم، و به عنوان یک کوهنورد، جزیره مورد علاقه من تاکنون بوده است (اگرچه، همه آنها شگفت انگیز هستند!). این کشور جزیره ای بیش از زیبایی طبیعی اش خاص است، زیرا مردم آن خونگرم، هنرمند و بخشی از جامعه انعطاف پذیر هستند که به این دلایل تقاضا برای پاسپورت دومینیکا بسیار بالا رفته است.
فرهنگ کشور دومینیکا
فرهنگ مردم دومینیکا کاتولیک رومی هستند و تعداد کمی از مردم نیز دارای مجموعه باورهای منحصر به فردی به نام اوبه هستند که ترکیبی از سنت های آفریقایی، اروپایی و کالیناگو است. لباس ملی دومینیکا wob dwiyet نامیده می شود. زنان عمدتاً این لباس را در جشن ها می پوشند و شامل یک روسری رنگارنگ است که روی سر می پوشند. خود لباس پیراهنی یقه سفید با گلدوزی زیبا به عنوان تزیین دارد. دومینیکا در مورد تعطیلی یکشنبه جدی است. تقریباً همه چیز در جزیره در روز یکشنبه تعطیل است به جز هتل ها. اگر برای آخر هفته نیاز به خرید مواد غذایی دارید، حتماً شنبه بروید، اما بدانید که خطوط از این دنیا خارج خواهند شد. طولانی ترین خطوط خواربار فروشی که تا به حال دیده ام در دومینیکا بوده است.
دومینیکا خانه یکی از دانشکده های بزرگ پزشکی است که دانشجویان ایالات متحده و کارائیب به طور یکسان در آن تحصیل می کنند. درمان های سنتی نیز هنوز توسط تعداد کمی انجام می شود. اینها به حضور ارواح شیطانی که جومبی نامیده می شوند اشاره می کنند و از گیاهان دارویی استفاده می کنند. دومینیکا برای مدت طولانی بین فرانسه و بریتانیا سپری می شد و این کشمکش در ترکیب نام های فرانسوی و انگلیسی در جزیره مشهود است. مدت کوتاهی پس از لغو برده داری توسط بریتانیا در سال ۱۸۳۴، دومینیکا اولین قلمرو آن بود که مجلس قانونگذاری سیاه پوست داشت. ناگفته نماند که سنت ها و انعطاف پذیری آفریقایی نقش کلیدی در شخصیت و فرهنگ منحصر به فرد دومینیکا داشته است.
فرهنگ و تاریخ کالیناگو
مردم کالیناگو زمانی در سراسر دریای کارائیب زندگی می کردند، اما زمانی که استعمار اروپا و جنگ جمعیت آنها را از بین برد، به دومینیکا عقب نشینی کردند. کوه‌های دومینیکا مدت‌ها از آنها در برابر مستعمره‌ها محافظت می‌کرد و این جزیره اکنون خانه آخرین جامعه مردم کالیناگو در جهان است. اگرچه فرهنگ‌های بومی اغلب در مطالب خارجی در مورد دریای کارائیب به رسمیت شناخته نمی‌شوند، فرهنگ دومینیکا و این منطقه بر اساس تمدن‌های آنها بنا شده است. مردم کالیناگو کمی کمتر از ۱٪ از جمعیت دومینیکا را تشکیل می دهند، اما آنها منطقه خود را در جزیره دارند. آنها برخی از تجربیات گردشگری بسیار واقعی و همچنین صنایع دستی سنتی را ارائه می دهند.
جامعه کالیناگو بسیار برابرتر از فرهنگ اروپایی بود. زنان به اندازه مردان قدرت داشتند و اگرچه هر دو جنس در تمدن خود کارهای متفاوتی انجام می دادند. در گذشته، آنها توسط یک رئیس اداره می شدند، اما اکنون شورایی دارند که به اداره جوامع آنها کمک می کند. مذهب سنتی کالیناگو قله های آتشفشانی دریای کارائیب را منبع حیات جزایر این منطقه می دانست. مردم مجسمه هایی از سنگ و صدف حلزونی می ساختند که به آنها زمیس می گفتند و نمایانگر قله ها بود. قله های آتشفشانی در واقع قلب این جزایر هستند که آنها را تشکیل داده اند. مردم کالیناگو همچنین معتقد بودند که حفظ تعادل بین خیر و شر در جهان و حفظ رابطه نزدیک بین انسان و طبیعت ضروری است.
مردم کالیناگو دریانوردان متخصص در آب بودند و در اصل کارائیب را از حوضه رودخانه اورینوکو آمریکای جنوبی مستعمره کردند. آنها همچنین جنگجویان قدرتمندی بودند که با مردم تاینو که قبل از ورود کالیناگو تمدنی در دریای کارائیب ساخته بودند، جنگیدند. آنها همچنین شجاعانه با استعمارگران اروپایی جنگیدند، اما به دلیل آبله و سایر بیماری های «دنیای قدیم» به شدت آسیب دیدند.
تاریخ و فرهنگ مردم دومینیکا
فرهنگ مردم دومینیکا توسط ساکنان کشورهای مشترک المنافع دومینیکا شکل گرفته است. دومینیکا محل زندگی طیف وسیعی از مردم است. اگرچه از نظر تاریخی توسط چندین قبایل بومی اشغال شده بود، این قبایل تاینو و جزیره کاریب (کالیناگو) بودند که تا زمانی که مهاجران اروپایی به جزیره رسیدند، باقی ماندند. “کشتار” نام رودخانه ای است که به قتل روستاییان بومی توسط مهاجران فرانسوی و انگلیسی اختصاص داده شده است، زیرا رودخانه “روزها از خون سرخ می شد”. هر یک (فرانسوی و انگلیسی) ادعای جزیره را داشتند و برده هایی را از آفریقا وارد می کردند . کارائیب‌های باقی‌مانده اکنون در زمینی به مساحت ۳۷۰۰ هکتار (۱۵ کیلومتر مربع ) زندگی می‌کنند.در ساحل شرقی جزیره آنها رئیس خود را انتخاب می کنند.
دومینیکا اغلب به عنوان جامعه ای در حال مهاجرت از جمع گرایی به جامعه فردی تلقی می شود. اقتصاد دومینیکا در حال توسعه است که قبلاً به کشاورزی وابسته بود. نشانه های جمع گرایی در شهرهای کوچک و روستاهایی که در سراسر جزیره پراکنده شده اند مشهود است. غذاهای دومینیکن شبیه غذاهای دیگر کشورهای حوزه کارائیب است. غذاهای اصلی رایج شامل گوشت (معمولاً مرغ، اما می تواند بز، بره یا گوشت گاو) باشد که در سس پوشانده شده است. سس ها یا سس های فلفل تند هستند یا از میوه های محلی تهیه می شوند. انواع زیادی از میوه های محلی، از تمرهندی گرفته تا میوه شور، معمولاً به شکل آب یا سس در جزیره سرو می شود. ترش پوست کنده و خام مصرف می شود. خاکشیر، یک گل قرمز که فقط در نزدیکی کریسمس شکوفا می شود، در یک نوشیدنی قرمز روشن می جوشانند.
روان ملی دومینیکا
دومینیکا از ترکیبی از فرهنگ ها استفاده می کند. نام مکان های فرانسوی به همان اندازه انگلیسی ظاهر می شود . زبان آفریقایی ، غذاها و آداب و رسوم اغلب با سنت های اروپایی به عنوان بخشی از فرهنگ کریول جزیره در می آمیزد . کارائیب‌ها هنوز گودال‌ها ( قایق‌ران) می‌تراشند ، خانه‌ها را روی پایه‌ها می‌سازند و سبدهای متمایز می‌بافند. تأثیرات رستافاریان و غرور سیاه نیز رایج است. دین بهائی در دومینیکا توسط حدود ۱٪ از جمعیت انجام می شود. [۱] [۲]با این حال، هسته فرهنگ دومینیکن عمیقاً در فرهنگ اروپایی، به‌ویژه فرهنگ بریتانیایی جا افتاده است. این در آداب معاشرت، ادب، رفتار، بوروکراسی و غیره در سراسر جزیره منعکس شده است.
با تقریباً ۸۰ درصد جمعیت کاتولیک رومی ، ارزش‌های محافظه‌کار و سنتی قوی هستند. خانواده جایگاه مهمی در جامعه دومینیکن دارد. تا حدی که یک پوستر دولتی که دومینیکن ها را در مورد خطرات حمل و نقل مواد مخدر غیرقانونی هشدار می دهد، جدایی از خانواده (به دنبال آن زندانی شدن و از دست دادن جان) را به عنوان عامل بازدارنده شماره یک در برابر جنایت ذکر می کند.
آمریکایی ها در دومینیکا
اولین مهاجران در این جزیره حدود ۴۰۰ سال قبل از میلاد به کشورهای مشترک المنافع دومینیکا رسیدند. آراواک ، گروهی از شکارچیان-جمع‌آوران صلح‌آمیز، پس از گشت و گذار در سراسر دریای کارائیب شرقی، دهکده‌هایی را ایجاد کردند . کارائیب‌ها ، شکارچی‌های تهاجمی‌تر، آراواک‌ها را نابود کردند و جزیره را تصرف کردند. اکثریت مردم بومی کارائیب در سایر جزایر کارائیب توسط استعمارگران اروپایی کشته شدند. بومیان محلی دومینیکن کارائیب توانستند در مناطقی پنهان شوند که یافتن آن برای سربازان اروپایی سخت بود. ملکه انگلیس زمینی به مساحت ۳۷۰۰ هکتار (۱۵ کیلومتر مربع) اعطا کرد) قلمروی در ساحل شرقی دومینیکا برای کارائیب های بومی در سال ۱۹۰۳٫ امروزه تنها ۳۰۰۰ کارائیب پس از سال ها رفتار وحشیانه توسط اسپانیایی ها، فرانسوی ها و انگلیسی ها باقی مانده است. آنها در هشت روستا زندگی می کنند و رئیس خود را انتخاب می کنند.
در سمت شرقی جزیره، نوادگان کارائیب‌ها به تمرین فرهنگ قدیمی و صنایع دستی خود در قایق‌سازی و سبد بافی ادامه دادند. اما جامعه آنها توسعه یافته و مدرن شده است. تأثیر آمریکایی‌ها از طریق مصنوعات و صداهای زبان مدرن در جزیره باقی می‌ماند. به عنوان مثال، کلمه طوفان از کلمه آمریکایی هوراکان گرفته شده است.
سایر مهاجران دومینیکا
زمانی که کریستف کلمب از کنار جزیره عبور کرد ، نام دومینیکا را گذاشت، اما هیچ مهاجر دیگری در جزیره باقی نگذاشت. سالها می گذشت تا مهاجران انگلیسی و فرانسوی به جزیره بیایند. این دو ابرقدرت اروپایی بی وقفه برای جزیره جنگیدند و فرهنگ آنها هرکدام جا افتاد. با این حال، بردگان آفریقایی نیز اثری پاک نشدنی در این جزیره بر جای گذاشته اند. تأثیرات فرانسوی شامل زبان بومی جزیره، کریول ، غذا و بسیاری از نام‌های مکان است. دولت بریتانیا بر این جزیره پیروز شد و تأثیرات دولت و همچنین زبان رسمی مشخصاً متعلق به آنهاست. آفریقایی‌ها نیز بر کریول و غذا و همچنین سبک خاص لباس محلی تأثیر گذاشتند.
کارناوال های دومینیکا
Chanté mas ( آهنگ بالماسکه ) و Lapo kabwit شکلی از موسیقی کارناوال دومینیکا است. این نمایش توسط افراد حاضر در مهمانی در یک رژه دو روزه، در قالب تماس و پاسخ به نام « لاوه » اجرا می‌شود ، با یک خواننده زن اصلی یا « شانتول » که به عقب جلوی درامر روی تامبو لله می‌رقصد . کارناوال ریشه های آفریقایی و فرانسوی دارد و در غیر این صورت به عنوان Mas Dominik شناخته می شود که به عنوان اصلی ترین کارناوال در کارائیب شناخته می شود. کارناوال دومینیکا به عنوان اصلی ترین و کم تجاری ترین کارناوال شناخته شده است که به این کارناوال، همان mas اصلی، معروف است.
سنت chanté mas در اوایل دهه ۱۹۶۰ تحت سلطه موسیقی وارداتی کالیپسو و استیل پان قرار گرفت. پس از آتش سوزی در سال ۱۹۶۳، کارناوال سنتی ممنوع شد، اگرچه کالیپسو و استیل به محبوبیت خود ادامه دادند. کالیپسو برای مهمانی‌های کارناوال جذاب بود، زیرا تمرکز غزلی بر اخبار و شایعات محلی شبیه به چانت ماس بود، علی‌رغم الگوی ریتمیک و ساز که به شدت با موسیقی سنتی دومینیکن Mas Domnik در تضاد بود.
گرچه محبوبیت سنتی Chanté mas و Lapo kabrit به دلیل واردات کالیپسو و موسیقی استیل پان کاهش یافت، چندین روستا در دومینیکا، مانند Grand Bay ، سنت منحصر به فرد دومینیکن را حفظ کرده‌اند. در دومینیکا مدرن، Chanté mas و lapo kabrit بخشی از موسیقی بویون شده است . هر سال، دومینیکن ها کارناوال کاتولیک را جشن می گیرند، جشنواره ای که به مدت سه روز قبل از چهارشنبه خاکستر برگزار می شود. با توجه به میراث فرانسوی این کشور، اکثریت شهروندان کاتولیک هستند ، اما بسیاری از غیر کاتولیک ها نیز کارناوال را جشن می گیرند . فعالیت‌ها عبارتند از مسابقات Calypso Monarch Competition، Carnival Queen Queen و رژه‌ها و مهمانی‌های کارناوال.
موسیقی دومینیکا
موسیقی و رقص جنبه های مهم فرهنگ دومینیکا هستند. جشن‌های استقلال سالانه طغیان آواز و رقص سنتی را نشان می‌دهد که از سال ۱۹۹۷ هفته‌ها عبارات کریول مانند “کریول در پارک” و “جشنواره جهانی موسیقی کریول” را نشان می‌دهد. دومینیکا زمانی که در سال ۱۹۷۳، گوردون هندرسون گروه Exile One و یک ژانر موسیقی اصیل را تأسیس کرد، در صحنه موسیقی بین المللی مطرح شد که او ” Cadence-lypso ” را ابداع کرد، که راه را برای موسیقی مدرن کریول هموار کرد. یازدهمین جشنواره جهانی موسیقی کریول اولین فعالیتی بود که از زمان تکمیل آن در ۲۷ اکتبر ۲۰۰۷، بخشی از جشن استقلال جزیره از بریتانیا در ۳ نوامبر در آنجا برگزار شد. جشن اتحاد مجدد یک ساله در ژانویه ۲۰۰۸ به مناسبت ۳۰ سال استقلال آغاز شد.
غذاهای دومینیکا
غذاهای دومینیکا شبیه به غذاهای دیگر جزایر کارائیب، به ویژه ترینیداد و سنت لوسیا است. مانند دیگر جزایر مشترک المنافع کارائیب ، دومینیکن ها تغییر خاصی در غذاهای خود ایجاد کرده اند. صبحانه یک وعده غذایی مهم روزانه است که معمولاً شامل ماهی شور، ماهی ماهی شور و خشک شده و خمیر سرخ شده «بیک» است. نمک‌ماهی و کیک‌ها برای یک میان‌وعده فست‌فود ترکیب می‌شوند که می‌توان آن را در طول روز خورد. فروشندگان در خیابان های دومینیکا این تنقلات را همراه با مرغ سرخ شده، ماهی و میوه و ماست «اسموتی» به عابران می فروشند. سایر وعده های صبحانه شامل فرنی آرد ذرت استکه با آرد ذرت ریز یا پولنتا، شیر و شیر تغلیظ شده و شکر درست می شود تا شیرین شود. غذاهای سنتی تحت تأثیر بریتانیا، مانند تخم مرغ، بیکن و نان تست نیز مانند ماهی سرخ شده و چنار محبوب هستند .
سبزیجات رایج عبارتند از چنار ، تانیا (سبزیجات ریشه)، یام ، سیب زمینی ، برنج و نخود فرنگی . گوشت و مرغی که معمولاً مصرف می شود شامل مرغ (که بسیار محبوب است)، گوشت گاو و ماهی است. این ها اغلب در خورش ها با پیاز، هویج، سیر، زنجبیل و گیاهانی مانند آویشن تهیه می شوند. سبزیجات و گوشت را قهوه ای می کنند تا سس تیره و غلیظی ایجاد شود. غذاهای محبوب شامل برنج و نخود، مرغ خورش قهوه ای ، گوشت گاو خورش، ماهی سرخ شده و خورشتی، و بسیاری از انواع مختلف آبگوشت و سوپ ماهی دلچسب است. این ها با کوفته ها، هویج و مواد غذایی پر شده است.
دین در دومینیکا
بر اساس سرشماری نفوس و مسکن در سال ۲۰۰۱، تقریباً ۶۱ درصد از جمعیت دومینیکا را کاتولیک رومی تشکیل می دهند .پیروان کلیساهای انجیلی ۱۸ درصد از جمعیت، ادونتیست های روز هفتم ۶ درصد و متدیست ها ۳٫۷ درصد را تشکیل می دهند. گروه‌ها و فرقه‌های مذهبی اقلیت، که اعضای آن از ۱٫۶ درصد تا ۰٫۲ درصد جمعیت را شامل می‌شوند، شامل راستافاریان ، شاهدان یهوه ، آنگلیکن‌ها و مسلمانان هستند . [۴] بر اساس سرشماری، ۱٫۴ درصد از جمعیت متعلق به گروه‌های مذهبی «دیگر» از جملهباپتیست , ناصری , کلیسای مسیح , برادران مسیحی و بهائی . ۶ درصد از جمعیت ادعای عدم وابستگی مذهبی دارند.
قانون اساسی آزادی مذهب را پیش بینی می کند و قوانین و سیاست های دیگر به اجرای عموماً آزاد دین کمک می کند.قانون در همه سطوح از این حق به طور کامل در برابر سوء استفاده از سوی بازیگران دولتی یا خصوصی محافظت می کند. [۴] دولت عموماً به آزادی مذهبی در عمل احترام می گذارد.در سال ۲۰۰۸، دولت ایالات متحده هیچ گزارشی مبنی بر سوء استفاده یا تبعیض اجتماعی بر اساس وابستگی، اعتقاد یا عمل مذهبی دریافت نکرد.